جوراب واریس

گسترده شدن شهر‌نشینی و صنعتی‌شدن شهر‌ها، به تدریج موجب خلق چاقی، افزوده وزن و در کنار این کم شدن تحرک در اشخاص شده هست، که عوارض زیادی را در پی خواهند داشت. با وجود اینکه کنترل این مورد ها مقداری اجتناب‌ناپذیر هست، می بایست درجهت جلوگیری یا کم شدن آنان، کوشش کنیم. یکی از مشکلاتی که نیز حال بعضی از اشخاص با آن دست به گریبان می باشند، واریس هست. واریس شایع‌ترین بیماری عروقِ خونی در آدم می‌باشد که دستاورد‌ی همان کم‌تحرکی هست که در بالا ذکر کردیم. حالا و در این قسمت از گفتگوی اینستاکلینیک می‌خواهیم بدانیم که چه مواردی را می بایست در گزینش و استفاده از جوراب واریس در نظر بگیریم.

دکتر شروین نجفی زاده، فوق دانش جراحی عروق، در گفتگوی زنده با برنامه اینستاکلینیک محب که به عنوان واریس اختصاص داشت، موارد زیاد نیکی را نسبت به جوراب واریس ابراز کردند که در این بخش به آن می‌پردازیم.

ایشان در اطلاعات تکمیلی خویش در خصوص جوراب واریس گفتند:

اولاً بسیار وقت ‌ها می‌بینیم که اندازه‌گیری این جوراب‌ها درست نیست و موجب می‌گردد تا شخص شکایت داشته باشد که جوراب، وی را اذیت می‌کند یا به عنوان مثالً جوراب بسیار سفت هست و تحمل آن سخت می‌باشد، یا بالعکس شخص می‌گوید که جوراب جمع شده و چین می‌خورد و درست نمی‌ایستد. زیادتر اوقات خطا از آن‌جا هست که سایز جوراب درست اندازه‌گیری نشده و اشخاص از داروخانه بدون اندازه‌گیری تهیه می‌کنند.

ماجرای بعدی این‌که ما نسبت به جوراب یک طبقه‌بندیِ فشار داریم که بر مبنای آن، فشار به 4 طبقه که بر مبنای میلی‌متر‌جیوه می باشند، تقسیم می‌گردد. جوراب درجه‌ی یک برای جلوگیری می‌باشد. این گروه همان جوراب‌های مسافرتی هستندکه برای کسانی که می‌خواهند سوار هواپیما، اتوبوس یا هر ابزار‌ی نقلیه‌ای شوند که مجبور می باشند وقت بلند در آن ثابت بنشینند، تجویز می‌شوند.

جوراب درجه دو برای کسانی هست که در معرض خطر ابتلا به واریس می باشند یا کسب و کار شخص به صورتی می‌باشد که بسیار بلند مدت روی پا‌ها می‌ایستد.

جوراب درجه سه وقتی تجویز می‌گردد که شخص دچار عوارض واریس شده هست، به عنوان مثالً زخم یا دگرگونی رنگ در فضا‌ی پوست و یا عروق طنابی بسیار غول پیکر دارد.

جوراب درجه چهار زیادتر برای ورم لنفاوی هست که در فشار بسیار بالا استفاده می‌گردد.

پس تعیین فشار جوراب به دست پزشک برای بیمار در کاربرد و اثربخشیِ درستِ جوراب به وی هم یاری می‌کند. سپس اصرار داریم که می بایست جوراب به دست پزشک تجویز گردد و پزشک بیمار را تا جایی هدایت کند که سایز جوراب درست باشد و بیمار از استفاده از آن زده نشود.

می بایست طول جوراب مطلوب گزینش گردد. از این نظر جوراب‌ها به تعدادی گروه تقسیم می‌شوند: از عبارت زیر زانو، میانه‌ی ران، کشانه‌ی ران و در ضمن گاهی اوقات جوراب شلواری داریم. بسته به وسعتِ درگیریِ واریس، می بایست طول جوراب برای بیمار به دست پزشک معین گردد که اثربخشی مناسبی داشته باشد.

نسبت به طریقه پوشیدن جوراب که همیشه سؤال می‌گردد، به بیمار پیشنهاد می‌کنیم که جوراب را ساعت نخستین‌ی صبح به این معنا که همان هنگامی که از خواب بیدار می‌گردد و پیش از اینکه از وضعیت افقی به وضعیت ایستاده درب یاید، بپوشد. اما به عنوان مثالً در صورتی که شخص از خواب بیدار گردد ، صبحانه خورده و ضمناً ساعتی کانال برود، آن وقت جوراب را بپوشد، سایر جوراب بسیار هم یاری‌کننده نیست؛ در علاوه بر، وضعیت بازگشت خون در پا هم خلق شده هست.  توصیه می‌گردد که ابتدا 5 دقیقه پا را بالا بگیرد تا تخلیه‌ی وریدی شکل گیرد و ضمناً جوراب را بپوشد. دراین شکل جوراب حاصل زیادتر و پیروز‌تری خواهد داشت.

باتوجه به اینکه جوراب را برای چه کسی تجویز می‌کنیم، جنبه‌ی جلوگیری یا درمانی خواهد داشت. ما نسبت به پوشیدن جوراب به بیمار ساعت‌های متفاوتی را پیشنهاد می‌دهیم. به عنوان مثالً برای بیماری که می‌خواهد جلوگیری کند، پیشنهاد می‌دهیم سرکار جوراب را بپوشد، به این معنا که وقتی که در شیفت کاری هست از آن استفاده کند، اما هنگامی به منزل می‌رود و ساعت تحرک او آغاز می‌گردد، نیازی به پوشیدن جوراب نیست.

نسبت به کسی که با زخمی نظیر زخم وریدی مراجعه نموده هست، اطلاق می‌گردد که به غیر از خواب در سایر‌ی مورد ها جوراب را می بایست قطعاًً بپوشد. اگر چه این مورد ها بسیار استثنا می باشند که انشاءالله بعد از یک مدت آنان نیز به فاز پایین‌تر بیماری برمی‌گردند و نسبت به ساعت‌های پوشیدن جوراب به آنان تخفیف‌هایی داده می‌گردد.

پس باز نیز اصرار دارم که جوراب می بایست به دست یک شخص خبره و بر مبنای یک فرمول تجویز گردد و خویشِ اشخاص بدون تجویز از داروخانه‌ها آن را نخرند.