چگونه اختلال استرس پس از حادثه PTSD را درمان کنیم؟

اختلال استرس پس از برخورد یا همان PTSD گاهی از اوقات هنگامی رخ می دهد که شخص برنامه تلخی را تجربه می کند. این بیماری بر طبق افکار غیرقابل کنترل، اضطراب زیاد شدید، کابوس های شبانه و فلش بک ها شناخت و تعیین می شود. PTSD در بعضی از مسائل شاید موجب از دست رفتن کوتاه مدت حافظه شود و موارد روحی و روانی بلند مدت مزمنی را ساخت نماید.

تا جایی که شاید اشخاص مبتلا به PTSD می بایست در همان مراحل نخستین درمان شوند. با گذشت لحظه شاید اثر ها شدید تر گردد و برای بعضی از اشخاص این شرایط تعدادی سال طول بکشد.

فهم PTSD:

 اینکه بدانید شخص مبتلا به PTSD چه احساسی دارد نیز به شما و نیز به او هم یاری زیاد بسیاری خواهد کرد. این شرایط عموماً موجب می گردد شخص قربانی حالت ترس شدید و درماندگی داشته باشد. او عموماً از اختلالات خواب، حالت ترس شدید و درماندگی رنج می برد.

به احتمال بیشتر در چنین شرایطی شخص نمی تواند کنترلی بر روی احساسات خویش داشته باشد. کل این ها جزو اثر های معمول PTSD می باشند. استرس و کمبود خواب موجب می گردد شخص مدنظر نتواند موقعیت جانور را به تصدیق ببیند و تصمیم درست و مستحکمی برای فرآیند درمانی خویش اتخاذ نماید.

 PTSD چطور تشخیص داده می گردد؟

 نخستین قدم برای تشخیص تروما، با مراجعه به پزشک، خصوصاً فردی که در حیطه اختلالات روحی و روانی حرفه ای می باشد، پایان می گردد. پزشک با بیمار مکالمه می کند تا بتواند حالت روحی و روانی او را تعیین نماید. او گذشته از اینکه تصمیم به درمان بگیرد می بایست اثر های PTSD را شناخت کند.

برای تعیین اختلال استرس پس از برخورد، بیمار می بایست حداقل برای یک ماه مسائل زیر را تجربه نماید:

• حداقل یک برنامه که در آن اثر ها دوباره تجربه شده اند
• حداقل سه اثر اجتناب و کناره گیری
• حداقل دو اثر هایپر اروزال
• اثر هایی که با جنبش های روزمره شخص تداخل دارند.

چطور می توان PTSD را شناخت کرد؟

 برای شناخت PTSD بدون ساخت تنش، می توان به ادامه اثر های اجتناب مثل حالت گناه بدون علت و غیر منطقی، ناراحتی و افسردگی بود. ببینید کسی که به این شرایط مبتلاست از بودن در محل، برنامه یا مواجه شدن با اشیای خاصی خودداری و اجتناب می کند یا خیر. این مسائل به احتمال بیشتر او را به یاد ترومایی که قبلا داشته می اندازد.

می بایست ببینید او به جنبش هایی که قبلا با شوق و اشتیاق پایان می داد و از آنان کیف می برد تمایل ای نشان می دهد یا اینکه علاقه خویش را برای پایان چنین کارهایی از دست داده می باشد؟ در کنار این درباره اثر های هایپر اروزال نیز هوشیار بمانید. این اثر ها شاید به معنای بروز خشم، اختلالات خواب، تنش یا وحشت زدگی باشد.

چطور به فردی که با PTSD دست و پنجه نرم می کند هم یاری کنیم؟

شما برای هم یاری به فردی که PTSD دارد مراحل و قدم های مختلفی پیش رو دارید. حول اختلال استرس پس از سانحه اطلاعاتی توسط آورید.

در این شرایط توانایی دارید بفهمید شخص چه احساسی دارد و چه چیزهایی را می بایست از او انتظار داشته بمانید. با او مکالمه نمایید و احساساتش را گواهی کنید. او را برای اجرای عملیات درمانی تشویق نمایید چون این فرآیند درمانی می باشد که به او هم یاری می کند به نیکی ریکاوری گردد.

از او بخواهید به کنار شما به پیاده روی بیاید یا کارهایی که برایش کیف قسمت می باشد را پایان دهد.  او می بایست بتواند دوباره وارد جهان اطراف خویش گردد. در هر شرایطی حمایت و پشتیبانی تان را نشان دهید و با اهمیت تر از کل صبور بمانید.

کسانی که از PTSD رنج می برند حالت می کنند کنترل خویش را از دست داده اند. داشتن نقش فعال در عملیات ریکاوری شان موجب می گردد قدرت از دست رفته خویش را دوباره بازیابند. یکی از تمرینات عالی که در این شرایط توانایی دارید پایان دهید تمرکز بر روی رفع کردن شکاف هایی می باشد که تروما از خویش به جای گذاشته می باشد.

او را تشویق نمایید لحظه خویش را با دوستان و اعضای خانواده سپری کند و خانه را در طول روز ترک نماید. برای اینکه بتوانید او را قوی نمایید می بایست خودتان در فرآیند هوشیارسازی کسب و کار داشته بمانید. یک جنبش کوچک از طرف شما می تواند به شخص هم یاری کند کنترل از دست رفته خویش را دوباره بازیابد.

مکالمه کردن با فردی که PTSD دارد:

هنگامی که با شخص مدنظر درباره PTSD مکالمه می نمایید شفاف بمانید  و واضح مکالمه نمایید. خوب اندیش بمانید و فراموش نکنید که می بایست گوش شنوای نیکی برای این شخص ساخت نمایید. هنگامی که او مکالمه می کند نکاتی که فهم نموده اید را تکرار نمایید و در صورتی که احتیاج به داده ها اکثر داشتید از او سوال بپرسید. سخنان او را قطع نکنید و وارد گفتگو نشوید لیکن احساسات خویش را به طور شفاف گویش کنید. تصور نکنید که او در شکل بروز ندادن احساسات می تواند معجزه کند و احساسات شما را فهم نماید. کنش دو طرفه با فردی که با PTSD دست و پنجه نرم می کند زیاد دشوار می باشد پس صبور بمانید.

 به او هم یاری نمایید احساساتش را با کلمات گویش کند. درباره احساسات خاصش سوال نمایید، ببنید چطور توانایی دارید به او هم یاری کنید. در پایان سعی نمایید تا جایی که توانایی دارید توصیه و نصیحت نکنید مگر اینکه او خودش بخواهد.

نوجوانان:

نوجوانان عموماً به شرایط و تجربیات تلخ جواب های شدیدی می دهند. این اشخاص شاید آغاز به گسترش موارد رفتاری نمایند و به بقیه اشخاص بی احترامی کنند، کارهای خراب کارانه پایان دهند یا نفاق افکن باشند. در کودکان قابلیت ساخت احساس گناه و انتقام گرفتن نیز وجود خواهد داشت. به کودکانی که تجربیات تلخ و ترومایی را پشت سر گذاشته اند اکثر دقت نمایید. خوب تر می باشد برای درمان آنان از شخص حرفه ای هم یاری بخواهید.

 مقابله با PTSD:

 هنگامی که می خواهید به شخص مبتلا با اختلال استرس پس از سانحه هم یاری نمایید نباید خودتان را نادیده بگیرید. در صورتی که  جوابی برای کل شی ندارید یا نمی توانید کاری پایان دهید حالت گناه نکنید.

به خودتان تداعی نمایید که نمی توانید مکرر  کل شی را خودتان پایان دهید و فرآیند ریکاوری را سرعت ببخشید. برای خانواده و دوستان خویش  وقت اختصاص دهید و به علت داشته بمانید که در زندگی خویش چیزهای نیکی نیز دارید.

یادگیری مقابله با PTSD برای سلامت خویش شما نیز الزامی می باشد. مکرر به یاد داشته بمانید که امسال حدود ۵.۲ میلیون شخص با این اختلال روبرو شده اند. این مبحث بدین معنی می باشد که اشخاص بسیاری می باشند که می بایست از چنین بیمارانی مراقبت نمایند. شما و عزیزتان که با PTSD دست و پنجه نرم می نمایید فقط نیستید.

درباره نگرانی هایی که شاید داسته بمانید با اعضای خانواده تان مکالمه نمایید. شما به حمایت و پشتیبانی این اشخاص احتیاج خواهید داشت. برای سلامت خودتان نیز که شده چاره هایی برای ارام سازی بیاموزید. به عنوان مثال توانایی دارید از یوگا یا مدیتیشن بهره ببرید.

اینکار به شما هم یاری می کند در زمان مراقبت از بیمار به خودتان نیز استراحت بدهید. از جنبش های خوب بهره ببرید. سعی نمایید لحظه خویش را با کسانی سپری نمایید که با شخص بیمار و ترومای آن ارتباطی نداشته اند.  خودتان را در این بحران به وجود آمده خفه نکنید.

 PTSD چطور درمان می گردد؟

 در صورتی که خودمراقبتی کمکی به بیمار نکرد شما می بایست به ادامه چاره شخصی دیگر برای درمان او بمانید. با یک پزشک حرفه ای راهنمایی نمایید. اکثر اشخاص می توانند جواب سوال های خویش را در درمان های رسمی بیابند. استفاده از دارو و روان درمانی می تواند یک چاره موثر برای ریکاوری شخص باشد. درباره درمان شناختی رفتاری و داروهایی که برای PTSD استفاده می گردد اطلاعاتی توسط آورید و این داده ها را با شخص بیمار به اشتراک بگذارید.

تصمیم گیری بین کانال حل های احتمالی PTSD:

تصمیم گیری برای گزینش درمان های جانور شغل سختی نیست به شرط اینکه بتوانید چاره های متفاوت درمان را فهم نمایید. استفاده از دارو و درمان شناختی رفتاری برای اکثر اشخاص کارساز و موثر خواهد بود. مواجهه درمانی نیز در بعضی از شرایط سودمند خواهد بود. به هم یاری این نوع درمان، بیمار به تدریج و در یک مکان امن در معرض ترس قرار می گیرد.

در موردگزینه های دارویی می بایست از پزشک خودتان سوال نمایید. مهارکننده ‌های بازجذب سروتونین (SSRIs) نوعی داروی ضد افسردگی می باشند که شاید در این شرایط به شغل روند. این داروها به تسکین حالت ناراحتی و نگرانی هم یاری می کنند و در درمان PTSD سودمند خواهند بود. سرترالین و پاروکستین هر دو داروهای ضد افسردگی می باشند که برای درمان استرس بعد از برخورد گواهی شده اند.

بقیه گزینه های احتمالی حاوی فلوکستین و سیتالوپرام می باشد. عوارض جانبی این داروها که عموماً  بعد از مدت کوتاهی فروکش می کند حاوی مسائل زیر می باشد:

• سردرد
• وضعیت تهوع
• خواب آلودگی یا بی خوابی
• احساساتی مثل آشفتگی یا وحشت زدگی عصبی
• مشکلاتی در تماس جنسی یا کیف نبردن از آن
• خواب آلودگی
• تاری دید
• یبوست
• خشکی دهان

پزشک در نکاتی که اختلالات کنار یا چندابتلایی در بیمار وجود داشته باشد می تواند از داروهای شخصی دیگر نیز استفاده کند.

کسانی که از PTSD رنج می برند اکثراً اختلالات  شخصی دیگر را نیز دارند. در اکثر مسائل شرایط قبلی تا هنگامی که بیمار برای درمان PTSD مراجعه نکرده می باشد، اشمار نمی گردد.  در چنین شرایطی بنزودیازپین ها برای هم یاری به آرام سازی و کم شدن اختلالات خواب شاید  تجویز گردد.

عوارض جانبی این داروها حاوی موارد حافظه و خطر وابستگی به آن هاست. داروهای ضد روان پریشی نیز برای درمان PTSD می تواند سودمند باشد.

این داروها برای کسانی که بیماری های کنار دارند مورد استفاده قرار می گیرد. عوارض جانبی داروهای ضد روان پریشی حاوی بیشتر شدن وزن و بیشتر شدن خطر ابتلا به بیماری های قلبی و دیابت می باشد.