مطلب نسبت به بیماری اوتیسم در کودکان
بیشتر از ۳.۵ میلیون بزرگسال و کودک در ایالت متحده امریکا با اختلال طیف اوتیسم دست و پنجه نرم می کنند. این میزان حدود یک شخص در بین هر ۶۸ کودکی می باشد که به جهان می اید.
در سالیان این روزها اشخاص بسیاری با اختلال اوتیسم شناخت شده اند. این تکثیر نشان می دهد که اشخاص می بایست علم زیادتری در این مورد داشته باشند. ولی تا به حال نیز شایعات و تصورات نادرستی نسبت به بیماری اوتیسم وجود دارد.
در این مطلب هدف داریم ۹ موردی که شاید نسبت به اختلال اوتیسم ندانید را ابراز کنیم. پس همقدم ما بمانید.
کودکان هنگامی که با اختلال اوتیسم شناخت می شوند شاید خیلی کم سن و سال باشند:
شاید کودکانی که به اوتیسم مبتلا می باشند در سن ۱۸ ماهگی یا کمتر از آن تشخیص داده شوند. ولی اکثر تشخیص ها در سن ۲۴ ماهگی یا بالاتر از آن اتفاق می افتد که در این نقطه از زندگی تشخیص قابل اعتمادتر خواهد بود.
کودکانی که با اوتیسم دست و پنجه نرم می کنند مشکلاتی را در تماس اجتماعی خویش خواهند داشت ولی این عنوان برای سنشان طبیعی می باشد.
هیچ تست پزشکی یا آزمایش خون برای تشخیص بیماری اوتیسم وجود ندارد. به همین علت پزشک سعی می کند رفتار کودک را از راه غربالگری گسترش ای وارسی کند و ضمناً تحلیل های تشخیصی گسترده و جامعی را در این عرصه تکمیل دهد.
ضمناً پزشک توصیه می کند شخص مطلوب به طور مرتب با یک حرفه ای در تماس باشد و رفتارهای او مورد وارسی قرار گیرد.
طیف وسیعی از لوگو ها وجود دارد:
لوگو های اختلال اوتیسم می تواند بسته به هر شخص خیلی گسترده باشد. در بعضی از اشخاص لوگو های این اختلال خفیف می باشد و در برخی سایر لوگو های در دسترس خیلی پر رنگ تر خواهد بود.
ولی لوگو های اوتیسم در برگیرنده سخت در مهارت های اجتماعی و رفتارهای اجتماعی نظیر خیلی درون گرا بودن، بازی نکردن با بقیه کودکان و ارتباط چشمی عدم نیاز می باشد. کودکانی که با اختلال اوتیسم دست و پنجه نرم می کنند شاید بعضی از رفتارهای برگزیده را بارها و بارها تکرار نمایند یا شاید نسبت به اسباب بازی های خویش وسواس به خرج دهند.
کمبود مهارت زبانی هم یکی از لوگو های متداول و شناخته شده این نوع اختلال می باشد. ۲۰ الی ۳۰ درصد از کسانی که به اختلال اوتیسم مبتلا می باشند نمی توانند به نیکی از مهارت های زبانی و شفاهی خویش استفاده نمایند ولی این عنوان دائم و در مجموع اشخاص صدق نمی کند.
یکی سایر از لوگو های هشدار دهنده این می باشد که کودک به صدا خیلی حساس باشد، خیلی کج خلقی نماید، به مکالمه های دیگران جواب ندهد، به اشیای جذاب و جالب اشاره ننماید و دوست نداشته باشد با کودکان سایر بازی کند.
به نظر می رسد سرایت این اختلال در اکنون رشد و تکثیر می باشد:
آمارهایی که نسبت به اوتیسم وجود دارد خیلی متغیر و گوناگون می باشد ولی CDC تخمین زده می باشد که از هر ۶۸ کودکی که به جهان می اید یک شخص به اختلال اوتیسم مبتلاست. تمایز نظرهای بسیاری نسبت به این عنوان بین متخصصان وجود دارد.
بعضی از متخصصان بر این باورند که چنین شیوعی به علت ترکیب سرایت و تشخیص می باشد.
معیارهایی که برای تشخیص اوتیسم وجود دارد در اکنون تبدیل می باشد و همین مورد باعث شده می باشد کودکان زیادتری با اختلال اوتیسم شناخت شوند.
ضمناً بعضی از متخصصان بر این باورند که تکثیر اطلاع در بین اشخاص به تشخیص چنین شرایطی هم یاری نموده می باشد. تبدیل در روش تشخیص و اطلاع اکثر تاثیرات قابل توجهی در این حیطه داشته می باشد ولی این مجموع ماجرا نیست. تحقیقات زیادتری برای تعیین این حساب و ارقام احتیاج می باشد و نمی توان فقط به چنین اعدادی تکیه کرد.
پسران به احتمال بیشتر اکثر از دختران با این اختلال شناخت می شوند:
اختلال اوتیسم در پسران حدود ۴.۵ مقابل اکثر از دختران می باشد ولی این یک عنوان کلیشه ای می باشد که مجموع اشخاص اوتیسمی مردان سفید پوست می باشند. اشخاص با هر نژاد و جنسیتی شاید به چنین اختلالی مبتلا شوند.
اگرچه پسران زودتر از دختران با این اختلال شناخت می شوند ولی شواهد رو به رشدی وجود دارد که نشان می دهد شمار اشخاص اوتیسمی در بین دختران هم در اکنون شناخت می باشد. شمار اندک غربالگری اوتیسم برای دختران کم سن و سال به علت این می باشد که اشخاص انتظارات زیادتری از پسران دارند.
اکثر اشخاص بر این باورند که دختران خجالتی می باشند و در صورتی که به تصدیق مکالمه نکنند یا اولویت بدهند با خودشان بازی کنند این یک عنوان معمولی می باشد.
ضمناً اشخاص به نادرست بر این باور می باشند که پسران می بایست با دوستان خویش بازی کنند و سر و صدای زیادتری داشته باشند. هنگامی که می بینند پسربچه با دوستانش بازی نمی کند خیلی به آن دقت می کنند و همین مورد موجب می گردد شناخت و تشخیص اوتیسم در پسران اکثر باشد.
اوتیسم شاید پیش از تولد شروع شود:
دانشمندان تا به حال به تصدیق نمی دانند چه موردی موجب ابتلای اشخاص به اختلال اوتیسم می گردد. اکثر متخصصان بر این باورند که ترکیبی از ژنتیک و فاکتورهای پوششی می تواند خطر گسترش اوتیسم در اشخاص را تکثیر دهد ولی تا به حال نیز نکات ناشناخته بسیاری در این مورد وجود دارد.
شواهد رو به رشدی وجود دارد که کودکان شاید اوتیسم را پیش از تولد به همقدم خویش داشته باشند. این یک نقطه بحرانی می باشد.
اکثر اشخاص بر این باورند که اختلال اوتیسم یک عنوان پیش از تولد می باشد چون که سلول هایی در مغز شناخت شده می باشد که در این اشخاص گوناگون می باشد. این سلول ها پیش از تولد نوازد گسترش پیدا می کنند.
تحقیقات تکمیل شده نشان می دهد مصرف بعضی از داروها در طول دوران بارداری می تواند خطر ابتلا به اوتیسم را تکثیر دهد. در والدینی که سن بالایی دارند خطر ابتلای فرزند به اوتیسم تکثیر پیدا می کند. ضمناً در صورتی که یکی از فرزندان خانواده به اوتیسم مبتلا باشد شانس ابتلای بقیه کودکان خانواده به اوتیسم تکثیر پیدا می کند.
کودکانی که با اوتیسم دست و پنجه نرم می کنند شاید بقیه موارد سلامتی را هم داشته باشند:
کسانی که به اوتیسم مبتلا می باشند خطر زیادتری برای داشتن بقیه موارد سلامتی هم خواهند داشت. حدود ۱ درصد از کسانی که با این شرایط دست و پنجه نرم می کنند سندرم X شکننده را دارند که یک نوع اختلال ژنتیکی می باشد.
بیشتر از ۳۹ درصد اشخاص اوتیسمی در دوران بزرگسالی خویش صرع را هم تجربه می کنند. این اشخاص اکثر از سایرین در معرض ابتلا به اضطراب، ADHD، افسردگی، موارد خواب، آلرژی و موارد شکمی قرار دارند.
واکسن ها موجب ابتلای اشخاص به اوتیسم نمی گردد:
اگرچه عدم توافق بسیاری نسبت به تماس واکسن های دوران کودکی و اوتیسم وجود دارد ولی تا به حال نیز شایعاتی در این مورد گوش داده می گردد. متخصصان بر این باورند که واکسن موجب ابتلای کودکان به اختلال اوتیسم نمی گردد.
این نظریه از سال ۱۹۹۸ بعد از یک مطالعه کوچک ابراز شد که ادعا می کرد ارتباطی بین واکسن و اوتیسم پیدا نموده می باشد. این مطالعه مورد نقد قرار گرفت و روزنامه ای که آن را منتشر نموده بود به آن واکنش نشان داد.
قبلا اشخاص بر این باور بودند که Thimerosal( ماده تشکیل دهنده بعضی از واکسن ها) می تواند خطر ابتلا به اوتیسم را تکثیر دهد ولی تماس آن با این اختلال پیدا نشد. مطالعات و تحقیقات بعدی نشان داد که واکسن برای کودکان امن می باشد و هیچ ارتباطی به اوتیسم ندارد.
مداخله زودهنگام یک عنوان کلیدی می باشد:
درمانی برای اختلال اوتیسم وجود ندارد ولی مداخله زودهنگام می تواند به این اشخاص هم یاری کند. اکثر بزرگسالانی که با این اختلال دست و پنجه نرم می کنند بر این باورند که نیازی به درمان ندارند. تجزیه و بررسی پر مصرف رفتار(ABA) و درمان تحویل دادنی، گفتاری و شغلی در این شرایط مورد استفاده قرار می گیرد. به نظر می رسد شواهد خیلی بسیاری نسبت به ABA وجود داشته باشد.
عموماً در اول دلایلی که کودک را وا دار به تنهایی می کند تشخیص داده می گردد. در این شرایط به کودکان یاد می دهند چطور ارتباط چشمی خوب تری با بقیه اشخاص داشته باشند.
هرچقدر درمان کودک تند تر و در مراحل نخستین شروع گردد می توان دستاورهای خوب تری را انتظار داشت. ضمناً داروهایی برای مدیریت بعضی از لوگو های اوتیسم نظیر داروهای ضد افسردگی، ضد صرع یا داروهایی برای هم یاری به تمرکز وجود دارد.
تحلیل و مداخله شاید مجانی در نزد اشخاص قرار گیرد:
اندیشه می نمایید کودکتان به اختلال اوتیسم مبتلا شده می باشد؟ در صورتی که چنین می باشد توانایی دارید از تحلیل های مجانی بهره ببرید. عموماً مراکزی برای غربالگری این گونه کودکان وجود دارد که با کمی پژوهش توانایی دارید آنان را پیدا نمایید.